​

Nummer 65 – januari 2024

 

Vrienden,

 

Te lang geleden dat we iets van ons lieten horen. We dachten steeds: “als we nog even wachten weten we iets meer”. De foto hiernaast b.v. wilden we gebruiken voor de kerstkaart, maar de tijd vloog voorbij.

 

De gezondheid van Nel is steeds vooruitgegaan en sinds begin vorig jaar is de prednison medicatie gestopt. De nieren werken weer goed, wel blijft ze onder controle omdat de artsen niet kunnen aangeven of het weer terugkomt. We zijn dankbaar dat het goed gaat, al ervaren we wel dat ze een dagje ouder is geworden, minder energie heeft.

 

Sinds de ziekte van Nel en de verhuizing naar ons prachtige plekje (alsof we in het bos wonen, vol met leven om ons heen), zijn we gaan denken om een afscheidsreis te maken. We zagen er wel naar uit om de koffers nog een keer te pakken voor een laatste reis, want regelmatig kwam het verzoek uit Ngundu: “wanneer komen jullie weer?” 

 

Helaas moesten we in juli tot de conclusie komen dat de lange vliegreis, de drukte, de hitte zou voor Nel te veel zijn. Met pijn in het hart hebben we besloten dat Johan, zonder Nel maar samen met een bestuurslid, deze afscheidsreis maakt. Nel trekt die twee weken met haar zus op; wat emotioneel makkelijker is dan om alleen achter te blijven. Afspraken werden gemaakt, auto’s gehuurd en tickets geboekt voor een tweeweekse reis in oktober, om onze vrienden in Johannesburg en Zimbabwe nog een keer te bezoeken. In Ngundu werd door de groeiende groep (zionisten-)leiders uit de provincie een conferentie georganiseerd. Zelfs leiders uit Zuid-Afrika gaven aan er te zullen zijn.

 

De koffer was gepakt, online werd er ingecheckt voor de vlucht de volgende dag op 11 oktober. Toen Johan ‘s ochtends uit bed stapte zakt hij van de pijn door zijn benen. Een lang verhaal in het kort: een afspraak gemaakt bij de huisarts, die zijn ogen niet kon geloven toen hij Johan op krukken binnen zag komen (twee dagen ervoor had hij Johan nog even gezien). We werden doorgestuurd naar SEH in Hardenberg en daar was de conclusie: heel vervelend voor u, maar er is geen urgentie, we kunnen nu niets meer voor u doen dan het geven van pijnmedicatie en het maken van een afspraak voor een MRI begin november.

 

Wat een teleurstelling! Voor het eerst hebben we een reis moeten afzeggen; gelukkig dekte de reisverzekering de gemaakte kosten. Ook bij onze vrienden in Ngundu was de teleurstelling groot. Ondertussen had Johan de hele dag intense pijn, in een stoel zitten was nog het beste en steunend op een rollator kon hij zich een beetje verplaatsen, terwijl de pijnmedicatie werd verhoogd. Voor Nel kwam er ineens een dagtaak bij: boodschappen doen, koken, zorgen voor Johan, na twee jaar weer achter het stuur, want hoe kwam Johan anders bij afspraken in het ziekenhuis. Een hele uitdaging! Wat zijn we blij geen trappen meer op en af te moeten, en een woonkamer die ons het gevoel geeft buiten te wonen.

 

Uiteindelijk gaf de MRI aan dat er op drie plekken een stenose was. Johan werd doorgestuurd naar de neurochirurg in Enschede waar we hoorden dat bij de bovenste stenose ook een hernia zat, misschien de oorzaak van de plotselinge pijn en moeite met het lopen. Een complexe operatie is de enige oplossing. Wel werd ons weer gezegd dat er geen urgentie is en dat spoedgevallen de operatie op het laatste moment nog kunnen voorgaan. Dat gebeurde dan ook bij de eerste oproep voor 9 januari: we stonden om 12 uur klaar om naar het ziekenhuis te gaan, toen we hoorden dat het helaas niet doorging. We wachten nu op de volgende afspraak en hebben besloten niet langer te wachten met deze update.

 

Ondanks wat tegenslagen, gaat het dus goed met ons en we blijven vertrouwen dat Johan in de toekomst nog de afscheidsreis kan maken. Zoals het (oude) lied zegt: “Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heren hand” en zo is het! 

 

De Heer zegene u en behoede u, de Heer doet Zijn aangezicht over u oplichten en schenkt Zijn genade over u uit, de Heer draait Zijn gezicht naar u toe en geeft u Zijn SHALOM!

 

Johan & Nel